یک روز پس از شروع جنگ جهانی دوم در تابستان سال ۱۳۱۸، محمود جم، نخست وزیر وقت ایران، با صدور بیانیه‌ای ایران را در جنگ بیطرف اعلام کرد: «در این موقع که متاسفانه جنگ در اروپا مشتعل گردیده است، دولت شاهنشاهی ایران، به موجب این بیانیه، تصمیم خود را به اطلاع عموم میرساند که در این کارزار بیطرف مانده و بیطرفی خود را محفوظ خواهد داشت.»
روز ۲۸ تیر ۱۳۲۰ دولت‌های شوروی و بریتانیا به صورت مشترک رسما از حضور اتباع آلمانی در ایران ابراز نگرانی کردند. رضاشاه در پاسخ به ابراز نگرانی متفقین اعلام کرد كه تعداد كارشناسان آلمانی در ایران فقط ۶۹۰ نفر به علاوه خانواده‌هایشان است كه همگی با نظارت دولت ایران مشغول ادای وظیفه‌اند و در صورتی كه دولت ایران آنها را اخراج کند، ممكن است دولت آلمان این اقدام را تخلف ایران از سیاست بیطرفی تلقی کند.
همزمان برخی تقاضاهای شوروی و بریتانیا برای استفاده از قلمرو ایران جهت کمک‌رسانی به نیروهای متفقین هم با پاسخ منفی حکومت رضاشاه مواجه شد.
متفقین همچنین برای حمایت از شوروی مقابل آلمان در جنگ جهانی به استفاده از قلمرو ایران نیاز داشتند. امری که بعدها سبب شد از این کشور به عنوان “پل پیروزی” در جنگ جهانی دوم یاد شود.
برای ایجاد بی‌دردسر این “پل پیروزی”، از روز سوم شهریور ۱۳۲۰ نیروهای بریتانیا و شوروی با منهدم کردن بخش‌هایی از ارتش نوپای ایران این کشور را به اشغال خود در آوردند.
هواپیماهای اتحاد شوروی با بمباران شمال ایران نیروی دریایی نوپای ایران را درهم شکستند.
