سیمسر – اسماعیل امیری
” کسانیءَ بازیں کِسّه اشکتگ اتنت، چه جنّ و پری و بلاهانی کِسّهاں بِگر تا که ” یک پادانی ملک” و “سالے واب و سالے آگهانی ملک”ءِ کِسّه. چه جِنّ و بلاهاں ترستگ ات؛ گوں ” یک پاد” و ” سالے واب و سالے آگهی”ءِ اشکنگءَ هبکّه و حیران بیتگ اتاں. بلے وتی دلءَ گشت ات ، اگاں اشتر، گوک و پس و دگه بازیں ساهدار گوں چار پادءَ تَرّ انت و انسان و مُرگ ، دو پادءَ گَرد انت گڑا بیت کنت که دگه هنچیں انسان ببنت که گوں یکّیں پادءَ به تَرّ انت. ” سالے واب و سالے آگهانی ملک”ءِ کِسّه ، اگاں همینچُک حیران کنوک ات بلے مردم پر آییءِ گندگءَ دو همینچُک هدوناک هم بیت ات. دلءَ گُشتتوں، چون وشّ ات اگاں ما، همایانی همساهگ ببیتیں و هنچو که وابءِ سال نزیک بیت ات، من درکّ درکّءَ همودا شُت اتاں و چه کار و جنجالاں دور، سالے شرّیں وابے جت ات. من همیشیءِ شوهازءَ درکپتگاں و پمیشا شپجاه و روجاهاں “.
من بزرگیں مردءِ جستءِ پَسّوءَ گشت که راهءِ مانترّےءَ گوں من ڈیک دات و پُرست ای:
” هاں ورنا ! گشئے چه دور پیداک ئے و دراجیں سفرےءَ رهادگ ئے ؟ ” .
منی مُهیمءِ مرادءِ اشکنگءَ رند، دست ای منی بڈءَ جت و گشتی : ” برو اللهءِ باهوٹ ئے ؛ اے مادنیں کشکءَ تو گار نبئے بلے بئے همیش انت که سفرءِ سکّی و سوریاں به سَگّ ئے و واترّ مکن ئے “.
سیمسر
” کسانیءَ بازیں کِسّه اشکتگ اتنت، چه جنّ و پری و بلاهانی کِسّهاں بِگر تا که ” یک پادانی ملک” و “سالے واب و سالے آگهانی ملک”ءِ کِسّه. چه جِنّ و بلاهاں ترستگ ات؛ گوں ” یک پاد” و ” سالے واب و سالے آگهی”ءِ اشکنگءَ هبکّه و حیران بیتگ اتاں. بلے وتی دلءَ گشت ات ، اگاں اشتر، گوک و پس و دگه بازیں ساهدار گوں چار پادءَ تَرّ انت و انسان و مُرگ ، دو پادءَ گَرد انت گڑا بیت کنت که دگه هنچیں انسان ببنت که گوں یکّیں پادءَ به تَرّ انت. ” سالے واب و سالے آگهانی ملک”ءِ کِسّه ، اگاں همینچُک حیران کنوک ات بلے مردم پر آییءِ گندگءَ دو همینچُک هدوناک هم بیت ات. دلءَ گُشتتوں، چون وشّ ات اگاں ما، همایانی همساهگ ببیتیں و هنچو که وابءِ سال نزیک بیت ات، من درکّ درکّءَ همودا شُت اتاں و چه کار و جنجالاں دور، سالے شرّیں وابے جت ات. من همیشیءِ شوهازءَ درکپتگاں و پمیشا شپجاه و روجاهاں “.
من بزرگیں مردءِ جستءِ پَسّوءَ گشت که راهءِ مانترّےءَ گوں من ڈیک دات و پُرست ای:
” هاں ورنا ! گشئے چه دور پیداک ئے و دراجیں سفرےءَ رهادگ ئے ؟ ” .
منی مُهیمءِ مرادءِ اشکنگءَ رند، دست ای منی بڈءَ جت و گشتی : ” برو اللهءِ باهوٹ ئے ؛ اے مادنیں کشکءَ تو گار نبئے بلے بئے همیش انت که سفرءِ سکّی و سوریاں به سَگّ ئے و واترّ مکن ئے “.
شپ جاه و روجاه دیما روان اتاں، تا که گنداں هما جاهءَ رستگاں که راستی نیمگا “یک پادانی” ملک انت و چپّی نیمگا “سالے واب و سالے آگهانی”. یک برے چه گلءَ بال بیتاں که من وتی منزلءَ سر بیتگاں، بلے منی وشّی چه دمانےءَ گیش نه ات. راستی کشءِ مردمانی یک یک پادے گُڈ اِتگ و یک پاد جوڑ کنگ بیتگ اتنت و آ چه وتی یک پادیں زندءَ بیزاریگ و چه وشیاں نا اُمید اتنت. چپّی کشءِ مردم گشئے په زور بے ترکّ و توارکنگ بیتگ اتنت و سرجمءَ بے هاٹیگ و هچ کس هبر و حالیگ نه ات.
دلءَ جیڑ ات و گمانءَ آتک که اداں دارگی نه انت. اے دوئیں ملک ایوکا یک بارگیں کشکےءَ جدا کتگ اتنت و دیما روگءِ راه بس همیش ات و چه اے درمیانءَ گوزگ، چه پُهل سلات ( صرات)ءَ گوزگ ات. اگاں راستی نیمگا لیٹت ئے بزاں راستی پاد ات شُت و په مدام یک پاد و لنگ، اگاں چپّی نیمگا لیٹت ئے گڑا بزاں بے هاٹیگ و آگهیءَ واب. یک برے دلءَ گشتوں واتَرّ بکناں، بلے هما دمانءَ، بزرگءِ گپ یاد آتک که واتَرّ کنگ تاوانبار انت. منزل دنیگا دیما ات و دیما روگءِ راه ، همے سیمسرءِ پُهل سلاتیں کشک ات.
چه همے ترس و هژمءَ، چه وابءَ جه سرّ اتاں و چاراں که منءَ هیدےءَ سر کتگ.
اسماعیل امیری – اکتوبر ۱۹۹۳ لندن
