روز شنبه ٧ ژوئیه/١۶ تیر، رودولف سعاده مدیرعامل گروه صنعتی CMA-CGM اعلام کرد که “ما حمل و نقل به مقصد و مبدأ ایران را پایان داده‌ایم”.

شرکتی که بعدها به CMA-CGM تبدیل شد، ابتدا در سال ١٩٧٨ تحت عنوان CMA توسط ژاک سعاده، یک مسیحی لبنانی فراری از جنگ در فرانسه پایه‌گذاری شد. این شرکت در آغاز صاحب یک کشتی و چهار کارمند بود که فقط بین بندر فرانسوی مارسی و لبنان و سوریه و ایتالیا رفت و آمد می‌کرد. سعاده در سال ١٩٩٢ اولین نمایندگی خود را در چین افتتاح کرد. این شرکت کوچک در طی دهۀ ١٩٩٠ به سرعت گسترش یافت و با خرید چند شرکت دیگر به CMA-CGM تبدیل گردید و بالاخره از سال ٢٠٠۵ به عنوان سومین مؤسسۀ حمل و نقل دریایی جهان شناخته شد. ژاک سعاده که حدود دو هفته پیش درگذشت، از سال قبل پسر خود رودولف سعاده را به عنوان جانشین برگزیده بود.

شرکت CMA-CGM که امروزه در بیش از ۴٢٠ بندر بزرگ جهان فعالیت دارد، بیش از یک سال قبل (بهار ٢٠١٧) نمایندگی “جدید” خود را در تهران به راه انداخته و در حوالی میدان آرژانتین  مستقر شده بود. قرار بود که سایر دفاتر شرکت در بندر عباس، بوشهر، چاه‌بهار و خرمشهر نیز کار خود را شروع کنند. شرکت CMA-CGM یکی از اولین مؤسسات حمل و نقل بود که تقریباً بلافاصله بعد از امضای توافق اتمی (برجام)، ارتباط با ایران را آغاز کرد. نخستین خطوط این شرکت ارتباط میان ترمینال “شهید رجایی” (بندرعباس) را با آفریقا، شرق آسیا و هند تأمین می‌کرد.

مدیرعامل شرکت که خبر قطع همکاری با ایران را در یک همایش اقتصادی اعلام کرد، با ابراز تأسف افزود که “رقبای چینی ما فعلاً (در قطع رابطه با ایران) تردید دارند، شاید روابط آنها با دولت آمریکا متفاوت باشد”.

مدیرعامل شرکت نفتی توتال  نیز که در این همایش حضور داشت، در حاشیه به یکی از خبرنگاران اطمینان داد که توتال “هیچ چارۀ دیگری” جز رفتن از ایران نداشته است. او گفت که رها کردن پروژه‌های توتال در ایران، برای این شرکت ۴٠ میلیون دلار ضرر داشته است. البته به گفتۀ آقای پاتریک پویانه “این رقم در مقایسه با ١۵ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری سالانۀ توتال، چندان زیاد نیست”.

شرکت‌های بزرگی مثل توتال یا CMA-CGM که فعالیت‌های بسیار  گستردۀ بین‌المللی دارند و تماماً به دلار و همچنین به مبادله با بانک‌ها و مؤسسات آمریکایی وابسته‌اند، در انتخاب میان واشنگتن یا تهران هیچ تردیدی به خود راه نمی‌دهند.

شرکت حمل و نقل دریایی “مرسک” نیز بیش از یک ماه قبل به فعالیت‌های خود در ایران خاتمه داده بود.

http://fa.rfi.fr/%DB%8C%DA%A9-%D8%B4%D8%B1%DA%A9%D8%AA-%D8%B9%D8%B8%DB%8C%D9%85-%DA%A9%D8%B4%D8%AA%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%88%DB%8C-%D9%87%D9%85%DA%A9%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%AE%D9%88%D8%AF-%D8%B1%D8%A7-%D8%A8%D8%A7-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D9%85%D8%AA%D9%88%D9%82%D9%81-%DA%A9%D8%B1%D8%AF-20180707/%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86?xtor=CS1-52

اگر چه شرکت دانمارکی آمار و ارقامی دربارۀ میزان فعالیت هایش در ایران ارایه نداده، اما، این شرکت تصریح کرده است که به صورت محدود در زمینۀ واردات و صادرات فرآورده های نفتی ایران فعالیت می‌کند.

شرکت “مرسک” افزوده است که از نزدیک نتایج محتمل این تصمیم بر فعالیت هایش را ارزیابی می کند و با مشتریانش در تماس است. صادرات نفت ایران پس از امضای توافق اتمی از یک میلیون بشکه در روز به دو میلیون و پانصد هزار بشکه افزایش یافت. شرکت “مرسک” بیش از ۱۶٠ کشتی نفت کش را به کار می گیرد. نیمی از این نفتکش ها متعلق به همین شرکت است که دارای ۳۱٠٠ کارمند در سراسر جهان است و درآمد خالص سالانۀ آن در سال ٢٠۱۶ به ٨۳٦ میلیون دلار می‌رسد.