مرچی من، باندا تو – زھیرگ بلوچ

مرچی من،  باندا  تو

زھیرگ بلوچ

گْوستگیں روچ ءَ آواران پیراندر ءَ پاکستانی لشکر ءَ بلوچ زھگ ءُ زالبول آوار جتگ اَنت، اے دردیگیں ھبرے.

اے ھبر چہ کس ءَ چیر نہ اِنت ھر کس زانت ءُ سرپد اِنت ، ھر کس ءَ زانگ لوٹ اِیت ، اگاں ھار بیت آس روک بیت کس پشت نہ کپیت ،مرچی تو ئے باندا من اوں ۔ مرچی مئے سرڈگار ءِ سر ءَ تپلیں ماہ دیم گْوانزگ ءِ بدل ءَ زندان ءِ تہارُوکیں کُوٹیانی باھوٹ اِنت ءُ انگت ءَ ما وتی دپ بند کُتگ کہ مارا تاوان مہ بیت۔
من سیاست نہ کُتگ، من جنگ نہ کُتگ، من گریبے آں ، من ءَ کار نیست، باندا من ءَ تاوان دانت ، من وتی زند ءَ ھمے وڑ چماں بند کناں ءُ گوشاں کَر کناں کہ من ھِچ نہ کُتگ من ھچ سرپد نہ اوں ۔
بلے ھر کس بگُش اِیت من گریبے آں من ءَ کار نیست ،آ رَد اِنت، آ بے سمائی ءِ چادر ءَ پوشاک اِنت، اے ھبر ءَ چِہ دل ءَ دَر کن کہ من ھِچ نہ گْوش آں، من سلامت باں ،اے زمین ءِ سر ءَ نند آں ، داں آس روک انت کس ایمن ءَ نشت نہ کنت ،
مارا اے زانگ لوٹ اِیت کہ
دہ روچیگیں ماہ دیم چے کُتگ ؟
دو سالیں پرھاد کُجام بُنجل تباہ کُتگ ؟

کسان سالیں اِجاز کُجا سِلاہ بند بوتگ ؟
گُہار شھناز ءُ نازُل چے تاوان داتگ ؟
بس ھبر اِش اِنت ھمے سرڈگار ءِ واھُند بلوچ اِنت، بلوچ ءِ چُک ءُ پرزند اَنت، بلوچ ءِ مات ءُ گہار اَنت ،
اے ھبر یات کن اِت کس بکشگ نہ بیت ،
کسے چماں ٹَپّ اِیت نندی ندارہ چار اِیت یا کارے کنت دْرستانی سزا یک اِنت.