گُلامی مارِشت ودی کنت

گُلامی مارِشت ودی کنت
نبشتہ کار: مھناج مُکتار

من ءَ یات انت دو ھزار سینزدہ ءِ گپ انت کہ ما لھتیں سنگت چہ وتی اوتاک ءَ لڑ ات ءُ دگہ اوتاکے ءِ نیمگ ءَ جنز ات ایں گُڑا ما گپّڑے راہ ءَ شت ایں کہ دو گونڈیں زھگ مارا سنگتاں گوانک جنگ ءَ انت! سنگتاں چک جت داں گِند ایں کہ دو گونڈیں زھگ انت ءُ ایشانی اُمر چہ شش یا ھپت سال ءَ گیش نہ ات انت کمیں پس اش گون ات بلے ما اوشتات ایں ءُ مئے نزیک ءَ کہ گونڈل اتک انت۔ ما گند ایں کلیگے آپ ءُ چادرے ءَ گونڈیں گِرھن ءِ بستگ ات ئِے ، گونڈلاں ءَ کوش پاد ءَ نیست ات۔ گُڑا چہ دوئیناں مئے سنگتاں جُست کُت “ھال کن ات چون ات شما گونڈلاں درّائینت “مارا گوں وت بر اِت گوں، ما گوں شُما کا ایں گوں ،،
سنگتاں کند ات ءُ گْوشت کہ شُما گوں ما آتک نہ کن اِت، شُما گونڈ ات ءُ شُمارا کوش چمپل پاد ءَ نیست۔ شُما اے گرم ءِ جل ءَ نہ سُچ ات ؟ شُما وانگ ءَ پرچا نہ رو ات؟”

مستریں گونڈو ءِ چم گُلگُل بوت انت ءُ گُشت ئِے “ما پمیشکا گوشگ ءَ ایں کہ مارا گوں وتی ھمراھی ءَ بر ات گوں کہ مارا دگہ ھچ نیست، کمیں پس ھست انت کہ ما سھب ءَ پاد کا ایں ھمے نزّیک ءُ گوران چارین ایں، پد ءَ دِیگر ءَ گِس ءَ رو ایں، مئے ورگ پسانی شیر انت ءُ منی مات دو نگن سھب ءَ پچ ایت، من ءَ ءُ منی برات ءَ دنت، ما ھمے دوئیں نانان زور اینلں ءُ گرم ءَ پسے دوش این ءُ ور ایں، منی پت ءُ ماتاں دگہ ھچ نیست۔ ما گریب ایں، ما پمیشکا گُشگ ءَ ایں کہ مارا بر ات گوں ما اگاں دگہ مزنیں کارے کت نہ کن ایں پہ شُما دارے چِت کن ایں ، آیے آؤرت کن ایں، مارا گُنجائش نہ کنت کہ ما شھراں وانگ ءَ بہ رو ایں، مئے ھلک ءَ وانگجاہ نیست شُما مارا بہ وانین ات۔۔”

من وھدے گونڈل ءِ گپ اِش کُت انت گُڑا منی دل ءَ انچیں دردے زُرت ءُ چم گُلگُل بوت انت۔ من سنگتاں یک یک ءَ چارگ ءَ ات آں ھر یکے چہ من ءَ گنتر انت گڑا مارا دو سے کماشیں سنگت ھم ھمراہ ات، گونڈلاں سرپدی یے دات ءُ گْوش ئِے “شُما مئے چُک اِت، مئے سنگت اِت ، دل ءَ دلجم بِہ بِہ اِت کہ شُما مستر بِہ اِت گڑا ما شمارا وتی ھمراہ کن ایں”
ھر سنگتے ءَ کہ زر گون ات، گیشتریں سنگتاں یک سد دو سد یکے پنچ سد ھمے وڑ ءَ زر دات کہ شُما پہ وت ءَ گُد بہ زور ات ءُ کوش بہ زور ات ءُ تسلّا دات انت۔ گُڑا ما در کپت ءُ پہ وتی منزل ءَ رھادگ بوت ایں۔ ما دانکہ منزل ءَ سر نہ بوتگ ات ایں، ما ھمے گونڈوانی بارہ ءَ گپ کنان ات ایں کہ باریں دگہ چُنت زھگ ءُ زالبول ھمے گُلامی ءِ پنجگاں بے وس انت ءُ آیانی ھال چی انت۔ وھد گوزان ات ءُ ھُدا بزانت اے ھبر ءَ را سے سال گْوست اگاں کمیں گیشتر گڑا چہ مئے ھما ھمراھاں دو سنگت پد ءَ ھما نیمگ ءَ سپرے ءَ بنت کہ اناگاہ ھمے دوئیں گونڈل یک سنگتے ءَ پجّا کار انت، گڑا سنگت گوش ایت ھمے گونڈلاں من ءَ گوانک کتگ او پلانی او پلانی گُڑا من چک جتگ داں گِند ایں کہ دو کسانیں ورنا انت ما اوشتاتگ ءُ آتکگ ایں، سلام ءِ داتگ ءُ من جُست کتگ “شُما کئی زھگ اِت؟”
گونڈلاں درّائینت کہ مارا پجا نیار ات سنگت گوش ایت “اِنّاں!!”
گْوشتگ ئِے “ما ھما زھگ ایں کہ ما شمارا گْوشتگ مارا گون وتی ھمرائی ءَ بر اِت، شما مارا نہ بُرتگ گون بلے زر داتگ کہ پہ وت ءَ چمپل ءُ گُد بہ زور ایں ، ما ھما گونڈل ایں۔ سنگت گوش ایت من گُشتگ “ھو ھو!! شمارا زان آں”

گڑا گوش ایت ما درچکے ءِ بُن ءَ نشتگ ءُ گپ ءُ ھال کُتگ گڑا پد ءَ مارا گُشتگ ئِے نوں مارا بر ات گون ۔
من گْوشتگ “ما انوں دگہ نیمگے ءَ روگ ءَ ایں، پد ءَ انشااللہ شمارا بر ایں گوں”
گْوشتگ ئِے “شر اِنت ما درکپتگ ایں ءُ پیداک ایں۔۔۔”

شمارا سِتک ءُ باور کنت من چنچو رند ءَ ند ءُ کاگد زرتگ انت کہ اے سرگوست ءَ نبشتہ بہ کن آں ءُ ھر وھدے کہ من ھمے ھیال ءَ کپ آں من اے دگنیا ءَ نہ بان چم گُلگُل بنت۔۔
اے گپ ءَ من پمیشکا گُشت کن آں کہ گُلامی مارشت پیداک کنت پرچی ءَ کہ من ھمے دوئیں زھگانی مارشت اش کُت انت ۔من ھمے سرپد بوت آں کہ گُلامی انچیں ھلّتے کہ سما ءَ پاد کنت ءُ مارشتاں زندگیں وابے دنت۔

گُلامی چہ بُن ازل گار بات بنی آدم آسودگ بات انت

f  acebook.com/photo.php?fbid=278820420175117&set=a.117430679647426&type=3&theater