یک کشور با دو سیستم در چین و مشکل تایوان و هنگ کنگ

    در انتخابات سال 2020 ،با پیروزی مجدد پریزیدنت تسای اینگ ون،  تایوان پیشنهاد چین برای یک کشور با دو سیستم  را رد کرد.

 در مراسم سوگند ریاست جمهوری در روز  بیستم ماه مه 2020 پریزیدنت تسای اینگ ون  به ” یک کشور با دو سیستم ” نــه شفاف گفت.

مسئله هنگ کنگ گواه بر این است که حتی با مدل ” یک کشور با دو سیستم” حاکمیت ملی در اختیار حکومت مرکزی چین است. تا زمانیکه پروسه “هارمونیزاسیون” مراحل لازمه را طی نکرده و مسئله تایوان با مشکلات روبرو است، چین نیازی نمی بیند تا در اجرای سیاست خود مبنی بر “یک کشور با یک سیستم” عجله کند.

در دنیای سیاست همیشه  این “قدرت” است که سرنوشت جوامع را رقم میزند. این امر در ایران هم صدق میکند. نیروهایی که به نادرستی مسئله “حاکمیت ملی” در چارچوب ایران را طرح میکنند، باید بدانند که چنین پروژه های سیاسی سرابی بیش نیستند. و حاکمیت ملی همیشه با مرکز خواهد ماند و آنچه را که طراحان “حاکمیت ملی در چارچوب ایران” دنبال میکنند، یک نوع واگذاری اختیارات از مرکز به مناطق برای مدیریت کارآمد بیش نیست. تفوق اختیارات هم تا آن زمان ادامه خواهد داشت که حکومت مرکزی ایران از اجرای کامل حاکمیت ملی اش در “مناطق” ناتوان باشد. هر زمان که حکومت مرکزی قدرت لازم را داشته باشد، سیاست همسازی و “یک کشور با یک سیستم، با یک زبان و پرچم” را در پیش خواهد گرفت.

در نتیجه، حاکمیت ملی فقط با داشتن استقلال کامل کشورعینیت پیدا میکند.

یک کشور با دو سیستم در چین و مشکل تایوان و هنگ کنگ

حزب کمونیست چین در شرف برگزاری کنگره سالانه اش است و در نظر دارد تا به مسایل پیش روی یعنی به مسئله تایوان و هنگ کنگ یک سیاست سخت در پیش بگیرد. در این طرح حزب کمونیست چین در تلاش است تا اختیارات هنگ کنگ را که در سال 1997 بنابر معاهده ای بین بریتانیا و چین تامین شده است، مورد بازنگری قرار دهد.

بنابر این معاهده هنگ کنگ به چین واگذار شد و چین در مقابل پذیرفت تا طرح یک کشور با سیستم دوگانه را بپذیرد. هم اکنون چین چنین طرحی را برای انضمام کشور تایوان به چین را در دست اجرای دارد و به سیاستمداران و احزاب طرفدارش(چین) در تایوان پیشنهاد موقعیت مشابهی مانند هنگ کنگ را میدهد.

هنگ کنگ برای چندین سال است که از خطر کاسته شدن اختیاراتش از سوی پکن دست به اعتراض زده و مصمم است تا از داشتن آزادی ها و قوانین هنگ کنگ در چارچوب یک کشور با دو سیستم پاسداری کند. از سخنان سران حزب کمونیست چین بر میاید که تداوم موقعیت هنگ کنگ در دراز مدت ممکن نیست. آنها مسئله یک کشور با دو سیستم را در راستای منافع ملی و تمامیت ارضی چین نمیدانند. از اینرو سرکوب تظاهرات کنندگان هنگ کنگ توسط نیروهای سرکوبگر چین در خیابانهای هنگ کنگ ادامه دارد.

مسئله تایوان بس پیچیده تر از مسئله هنگ کنگ است. با پیروزی مجدد پریزیدنت Tsai Ing-wen  در انتخابات سال 2020 ، تایوان پیشنهاد چین برای یک کشور با دو سیستم  را رد کرد. پریزیدنت Tsai Ing-wen  در مراسم سوگند ریاست جمهوری در روز  بیستم ماه مه 2020 به ” یک کشور با دو سیستم” نه شفاف گفت. کشور تایوان به استقلال اش از چین تاکید دارد، گرچه از منظر بین المللی استقلال تایوان برسمیت شناخته نمیشود. کشور تایوان از مکانیزم بکار گرفته در هنگ کنگ میداند که با نبود استقلال، هر آینه که چین موقعیت را مناسب بداند از تمامی تعهدات سر خواهد زد، و این توان را دارد چرا که یک ابرقدرت در جهان میباشد. مردم تایوان به حاکمیت ملی شان ارج مینهند. و نیک میدانند که پروژه “یک کشور با دو سیستم” در اساس نافی حاکمیت ملی شان میباشد.

مسئله هنگ کنگ گواه بر این است که حتی با مدل ” یک کشور با دو سیستم” حاکمیت ملی در اختیار حکومت مرکزی چین است. تا زمانیکه پروسه “هارمونیزاسیون” مراحل لازمه را طی نکرده و مسئله تایوان با مشکلات روبرو است، چین نیازی نمی بیند تا در اجرای سیاست خود مبنی بر “یک کشور با یک سیستم” عجله کند.

در دنیای سیاست همیشه  این “قدرت” است که سرنوشت جوامع را رقم میزند. این امر در ایران هم صدق میکند. نیروهایی که به نادرستی مسئله “حاکمیت ملی” در چارچوب ایران را طرح میکنند، باید بدانند که چنین پروژه های سیاسی سرابی بیش نیستند. و حاکمیت ملی همیشه با مرکز خواهد ماند و آنچه را که طراحان “حاکمیت ملی در چارچوب ایران” دنبال میکنند، یک نوع واگذاری اختیارات از مرکز به مناطق برای مدیریت کارآمد بیش نیست. تفوق اختیارات هم تا آن زمان ادامه خواهد داشت که حکومت مرکزی ایران از اجرای کامل حاکمیت ملی اش در “مناطق” ناتوان باشد. هر زمان که حکومت مرکزی قدرت لازم را داشته باشد، سیاست همسازی و “یک کشور با یک سیستم، با یک زبان و پرچم” را در پیش خواهد گرفت.

در نتیجه، حاکمیت ملی فقط با داشتن استقلال کامل کشورعینیت پیدا میکند.

زرمبش

ماه مه 2020