دوسوی زندگی در سیمای جوان بلوچ/ خدا نور لجعی

نشانی مرا از قرن ها قبل از شهر سوخته بگیرید .شهری خفته در اعماق تاریخ ایران.تمدنی باستانی که قدیمی ترین اقوام ساکنین این مرز وبوم را در خود جای می داد.

نشانی مرا در سیمای قهرمان اساطیری شاهنامه. در سیمای رستم جستجو کنید.در آورد گاه های نبرد برای دفاع از آزادگی.ازبرکشیدن نام به قهرمانی وشرافت .

مرا درجمع سواران یعقوب لیث صفاری جستجو کنید. زمانی که براشغال گران عرب شوریدم .نخستن دولت مستقل رها شده از قید خلفای عرب را در شهر نیمروز زادگاه سهراب بنیان نهادم .

نامم را در نخستین سکه که بر نام خود زدم بخوانید.مرا که بعد دویست سال حضیض زبان پارسی حکم به احیای آن دادم .حراست کردم این “قیمتی لفظ دری را “این گوهریگانه زبان! این عامل وحدت دهنده یک ملت را! که دست تطاول اجنبی کمر به نابودی آن بسته بود.

مرا در تنگنای فقر تحمل شده بربخش بزرگی از ایران زمین که نامش سیستان و بلوچستان است جستجو کنید. شهر هائی در انتهائی ترین نقشه این کشوربا گسترده ترین مرزهای آن .ازدریای عمان تا طولانی ترین مرز با پاکستان وافغانستان که پیوسته حراستش کردم بی آن که دیده شوم .

سرزمین بکری که هنوز شناخته نشده .عضوی از پیکرمام وطن که پیوسته مورد بی مهری حاکمان بوده. بی مهری تلخی که حکومت شیعی جمهوری اسلامی در عناد با اهل تسنن بر عمق ودامنه آن افزود.

تلاش کرد که رشته های ارتباطی خونی وتاریخی مردمان این بخش از کشور را روز به روز با دیگر مناطق این سرزمین کمتر وکمترسازد و درمحاق قرار دهد . حکومت جباری که در تمام این چهل سال جز جفا با مردان این خطه از سرزمین مادری کاری دیگر نگرد.

در این خیزش بزرگ میهنی نیز میزان سبعیت و جنایتی که در حق این مردم کرد قابل تصور نیست! از قتل عام کودکان ،تا نوجوانان. دژخیمانی کمر بسته به تحقیر مردم .

آوخ که چه میزان براین مردمان محجوب ،بر این مهربان مردمی که هر نامهری را در تمامی این سال های تلخ تحمل کرده وجز با زبان عشق ودوستی بی تکلف سخن نگفتند ستم رفته است!ستمی مضائف .

امروز چهلم شهدای این مردم است .چهلم مردی که شادمانه با نوای موسیقی بلوچی می رقصید شادی در میان می نهاد. مردی که آخرین تصویر بسته شده او بر میله ای آهنین .نماد مظلومیت یک ملت است ونماد تحقیر یک ملت توسط “کثیف ترین حکومت در تاریخ این سرزمین .نمادی از کینه ونفرت از حماقت آمیخته به تعصب دینی ،نشان دهنده بیشرمی مردی که خود را حاکم بر جان ومال مردم می داند.” چه کردند با این ملت ؟

چشم بر هم می گذارم. تصویر جوانی که درمیدانگاهی شادمانه می رقصد و در میدان گاهی دیگر با دستبدی بر دست بسته شده بریک میله آهنی که غم جهانی را بر شانه های خود دارد.غریبانه نشسته است ! در ذهنم می چرخد! از میان چشمانم می گذرد. شادی یک رقص ،اندوه یک تحقیر .درد یک جنگ نا برابرو سر انجام رفتن به کشتار گاهی که جمهوری اسلامی امروز در سرتاسر ایران راه انداخته است .

میاندیشم ،درد می کشم !بخود می گویم این حکومت آیا راهی جز زبان خشونت ودر گیری پیش پای معترضان می گذارد؟ راهی ناخواسته که سعی در تحمیل آن دارد. چه باید کرد؟

خشمم که فرو کش میکند .بیاد می آورم دریائی از جمعیت را که در تلاطمند .جمعیتی که می جوشد!غلیان میکند از خانه ها ،کوچه ها ،خیابان ها سرازیر می شود .اقیانوسی از انسان ! کدامینن نیرو قادر به ایستادگی در برابر اقیانوس مردم است؟

چشم بر هم می نهم این اوست “خدا نور لجه ای ” جوان بلوچ که در میان اقیانوسی از مردم می رقصد واز روزهای خوش پیروزی خبر می دهد بلوچ دوست داشتنی با دو تصویر که یکی آتش بر دل مینهد ودیگری شور دردل آفریند. دوسوی زندگی سوئی رقص وستایش زندگی !سوی دیگر ستایشگران مرگ !

دو سوی این سرزمین ! این مردم . دو سوی آزادی ! ابوالفضل محققی