مات ءِ مہر

من پکر کرتہ من سکیں مزن جگرے آں ، بلے گوں شہید خدا نُور ءِ ماس ءِ دل ءِ درداں دل دُچار کپتوں ۔آئی ءِ پریادان آسن ھم آپ کرت انت۔

منی ارس ھم شتور گپت انت ۔

ماس ءَ گُشت:چہ ھُدا نور ءِ درداں من وتی پس و ماس ءِ نام پراموش کرتگ انت۔ چہ ھُدا نور ءِ درداں ، من لوگ ءَ ڈن رواں ءُ سردیں آپ وتی دل ءِ سرا ریچاں کہ بلکین منی دل آرام بہ گِیپت، بلے منی دل سرد نہ بیت۔

وھدے من دیست گرماگ ءِ موسُم ءُ تیر ماہ ءَ ھُدا نُور تُنّگ ات،آئی ءِ دست بستگ اِت اَنت۔ آپ ئِے وارت نہ کت۔ ھُدا نورءَ یات ءَ آپ چہ منی گُٹّ ءَ جہل نہ روت ءُ تُنّگ ءَ نندان۔ بلے۔۔۔۔۔۔۔

دُراهیں دُنیا ” خدا نورءَ” واب ءَ گندیت .بلے منی دل ءِ بند، ھچ وھد منی واب ءَ نئیت، تا بلکیں منی دل کمیں آرام ءُ سرد بہ بیت۔ آئی ءَ ھر وھد ءَ وت ءَ را پہ من ندٛرءُ کُربان کرت کہ ماس من چون بہ کناں کہ تئی حقّان ادا کت بہ کناں۔

https://baluchsarmachar.wordpress.com/