صنوبر، مادر خدانور لجه‌ای با پلاکاردی خواستار قصاص آمران و عاملان جمعه خونین زاهدان شد
کمپین فعالین بلوچ| روز سه‌شنبه ۷ فروردین ماه ۱۴۰۳، تصاویری از بی قراری “صنوبر” مادر دادخواه خدانور لجه ای از شهدای جمعه خونین زاهدان که به همراه سایر خانواده های دادخواه به دیدار مولانا عبدالحمید رفته بود.
صنوبر در دستان خود پلاکاردی به همراه داشت که روی آن نوشته شده بود: «خواهان قصاص آمران و عاملان جمعه خونین زاهدان» هستیم.
خدانور متولد ١٠ مهر ماه ١٣٧۴، فرزند عیسی بود که در روز تولد خود با تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی در ١٠ مهر ماه ١۴٠١، پس از تحمل بیش از بیست و چهار ساعت درد و رنج، در بیمارستان تأمین اجتماعی شهر زاهدان به دلیل عدم رسیدگی پزشکی جان باخت.
خدانور معروف به “یاغی” در روز ٢٣ مرداد ماه ١۴٠١، پس از یورش ده‌ها نیروی نظامی و امنیتی جمهوری اسلامی ایران با بهانه پاکسازی به منطقه شیرآباد در شمال شهر زاهدان بازداشت و چند ساعت بعد عکسی توسط نیروهای نظامی در فضای مجازی بلوچستان منتشر شد که نشان می‌داد، خدانور به پرچم میله جمهوری اسلامی دستبند زده شده و لیوانی آب در مقابلش گذاشته شده است.
انتشار این عکس در فضای مجازی بلوچستان واکنش بسیاری از مردم را برانگیخت و این خبر توسط رسانه های محلی بلوچستان منتشر شد ولی هیچ کس در سایر نقاط ایران به نقض ماده ۵٧٨ قانون مجازات اسلامی در این باره توجه نکرد.
این عکس، اما خاری شد در چشم دشمنان بلوچ و بلوچستان و چند ماه بعد، پس از شهادت خدانور به نمادی از بزرگترين خیزش علیه جمهوری اسلامی در طول بیش از چهار دهه گذشته تبدیل شد.
خدانور به کمک دوستان خود که مبلغی برای آزادی وی جمع کرده بودند در روز پنجشنبه ٢٧ مرداد ماه و چهار روز پس از بازداشت آزاد شد. در آن روز دوستان خدانور او را در خیابان های شهر زاهدان چرخانده و ابراز خوشحالی کردند.
بامداد ٩ مهر ماه ١۴٠١؛ چند ساعت پس از آغاز کشتار مردم در مصلی زاهدان و در گیر و دار اعتراضات گسترده مردمی، نیروهای نظامی و امنیتی در منطقه شیرآباد زاهدان، به سمت خدانور تیراندازی کرده و وی را از ناحیه کلیه و پا مورد اصابت گلوله جنگی قرار دادند. مردم او را به بیمارستان تأمین اجتماعی منتقل کردند ولی فشارهای نهادهای امنیتی که باعث شده بود برخی بیمارستان ها، حتی پذیرش مجروحین نداشته باشند، باعث شد تا کسی به جراحات او رسیدگی نکند.
خدانور در روز تولد خودش در دهم مهر ماه به شهادت رسید ولی یاد و خاطره او نه تنها برای ایرانیان بلکه برای همیشه در تاریخ بلوچستان جاویدان گشت.
