توسعه مدنظر ایرانیان اشغالگر برای بلوچستان برابر با تحلیل بلوچستان و حذف هویت ملت بلوچ است

توسعه یک امر بسیار مهم و حیاتی برای جوامع آزاد است و در جوامع آزاد و دمکراتیک بخش مهمی از سیاستگذاری دولت ها است.

واقعیت این است که بلوچستان از فقر و عدم توسعه شدیداً رنج میبرد. علت عدم توسعه و فقر مستمر هم واضح بوده که همان در اشغال بودن بلوچستان توسط ایران اشغالگر است.

در طول تاریخ در جهان کشورهای زیادی توسط امپراتوری ها تحت اشغال بوده اند. در همجواری بلوچستان، کشور هند بیش از دویست سال مستعمره و در اشغال امپراتوری بریتانیا بود.

امپراتوری بریتانیا برای تداوم استعمار و استثمار نیاز به یک حکمرانی داشت که بتواند هند را بعنوان یک مستعمره حفظ کند.

برای این منظور دست به توسعه و بوجود آوردن زیرساخت ها از قبیل راه آهن زد. سطح آموزش را طبق نظر خود بالا برد تا نیاز بوروکراسی و حتی تولید را فراهم کند.

در سال 1935 با به تصویب رساندن قانونی بنام اندیا اکت( India Act 1935) نظام حکمرانی مستقیم گورنر جنرال( Governor General) را به یک نوع سیستم پارلمانی در هند با سرپرستی گورنر جنرال تغییر داد.

توسعه هند توسط بریتانیا به این منظور نبوده است که مردم هند پیشرفت کنند. هند به لحاظ جمعیت بالا و متفاوت از اروپایی ها و فاصله بسیار زیاد با بریتانیا، از منظر هویتی هیچگاه مورد تهدید نبود.

از این رو با پایان کالونیسم بریتانیا بر هند در سال 1948، زیرساخت های موجود، مدارس و نظام آموزشی و مراکز تولیدی همراه با نظام حکومتی که مشابه بریتانیا بود، برای هند باقی ماندند.

و اما شرایط بلوچستان با هند تفاوت بسیار زیادی دارد. هرگونه توسعه و پروژه آنهم در سطح کلان در بلوچستان بطور اجتناب ناپذیری هویت ملت بلوچ را هدف گرفته و بدنبال حذف آن می باشند چرا که ایران اشغالگر در مجاورت بلوچستان قرار دارد.

در ثانی ایران اشغالگر ادعای مالکیت و حاکمیت تاریخی بر تمامی بلوچستان (تا کرانه رود سند) را دارد.

ثالثاً جمعیت بلوچستان (بخش غربی) فقط در حد چند میلیون است که با گسیل ده ملیون نفر از دیگر مناطق به سواحل مکُـران بلوچستان به کلی متحول می شود.

با تغییر بافت جمعیتی سوای اینکه آسیمیلاسیون ملت بلوچ بخشی از سیاست ایران اشغالگر باشد یا نه، هویت ملت بلوچ به تدریج متاسفانه به سوی آسیمیلاسیون و حذف پیش خواهد رفت.

با طرح « توسعه سواحل مکُـران» شکی نیست که سرزمین بلوچستان پیشرفت خواهد کرد. آن طوریکه در یک طرح در نظر گرفته شده است، در شهر جاشک (جاسک) بزرگترین بیمارستان خاورمیانه ساخته خواهد شد.

حتماً در بلوچستان فرودگاه ها، راه آهن، بزرگراه ها، برق، آب، مدارس و دانشگاهها، مراکز مجهز درمانی، کارخانه و مراکز تولید و . . . ساخته خواهند شد.

مردم بلوچ در کوتاه مدت هم تا اندازه ای از این توسعه به ظاهر بهره مند می‌شوند. اما بهای بسیار سنگینی در قبال این توسعه پرداخت خواهند کرد.

زمانیکه تغییر بافت جمعیتی شکل بگیرد، آنگاه فرهنگ، زبان و هویت غالب در بلوچستان حتماً غیربلوچی و به بیان دیگر «هویت جعلی ایرانی» خواهد بود.

شهر بم بلوچستان اشغالی مصداق بارز این امر می باشد.

بر همگان روشن است که شهر بم از نظر تاریخی و حتی تا قبل از دوران قاجاریه یک شهر کاملا بلوچ نشین بوده است. پس از اینکه غیربومیان به شهر بم گسیل داده شدند، به تدریج تغییر بافت جمعیتی شکل گرفت.

امروزه باوجود جمعیت قابل توجهی از مردم بلوچ در شهر و اطراف بم، این شهر بیشتر شکل و هویتی «ایرانی یا غیربلوچی» دارد.

پروسه تغییر بافت جمعیتی را می توان در مرکز بلوچستان، دُزآپ (زاهدان) هم دید.

برای یک گردشگر شاید دشوار باشد که از دُزآپ_زاهدان بعنوان یک شهر بلوچ یاد کند.

کراچی مثال دیگری است که ملت بلوچ در آنجا با پروسه «توسعه» به حاشیه رانده شده است.

 نتایج طبیعی و حتمی این طرح های توسعه در بلوچستان فراتر از اینکه برای اجرای سیاست آسیمیلاسیون طراحی شده باشند، بطور اجتناب ناپذیری یک تغییر بافت جمعیتی ویرانگر برای ملت بلوچ در سرزمین اجدادی اش ، بلوچستان است.

بنابر قوانین بین المللی «تغییر بافت جمعیتی» ناقض صریح حقوق بشری است.

به درستی ملت بلوچ، ایران را یک کشور اشغالگر می داند. بنابر ماده 49 از چهارمین کنوانسیون ژنو- سازمان ملل : قدرت/ کشور اشغالگر نباید شهروندان خود را به منطقه تحت اشغال گسیل یا تبعید کند. گسیل ده میلیونی از سوی ایران اشغالگر برخلاف ماده 49 کنوانسیون ژنو است.

ملت بلوچ به خوبی از پیامدهای تباه کننده «توسعه» در دوران اشغالگری ایران آگاه است. از این رو با طرح «توسعه [تصرف] سواحل مکُـران» مخالفت سخت و آشکار می‌کنند.

بلوچستان ءِ آجوئی زرمبش، توسعه بلوچستان را برابر با تحلیل [تجزیه] بلوچستان و حذف هویت ملی بلوچ می داند.

۱۹ خرداد ۱۴۰۳