به اعتراف مسئولین جمهوری اسلامی، سیستان و بلوچستان از محرومترین استانهای کشور است و با بیش از ۶۰ درصد، بیشترین جمعیت زیر خط فقر را در کشور دارد. وقتی صحبت از فقر در این استان میشود، نباید صرفا تصور خانوادهای را داشت که به عنوان مثال درآمد کافی برای زیست بهتر ندارد بلکه فقر در برخی از مناطقِ خصوصا روستایی بلوچستان ، به معنای فقر مطلق است. یعنی کسانی که از شدت فقر هیچ تصوری از برق و لامپ و یخچال و کولر ندارند. یعنی کودکانی که از ساقه درخت تغذیه میکنند و زنانی که هیچ غذایی جز نان و آب ندارند. یعنی مردمی که بعضا حتی شناسنامه هم ندارند تا بتوانند یارانههای چهل هزارتومانی دریافت کنند. معضل بیشناسنامهها خود یک معضل بزرگ در بلوچستان است. در شهریور ۹۳ بود که یکی از نمایندگان استان سیستان و بلوچستان در مجلس شورای اسلامی اعلام کرد که بیش از چهار هزار ایرانی در آن استان شناسنامه ندارند و همین موجب شده است که افراد از حقوق قانونی خود محروم شود و در واقع مانند انسانهای بدوی روزگار خود را بگذرانند.
«زهره صیادی» که سالها در مورد کودکان بلوچ بیشناسنامه در قلعه حسن خان و حاشیههای تهران کار کرده است، به ایلنا گفته که حداقل هزار و ۵۰۰ کودک بلوچ فاقد شناسنامه شناسایی شده، در حالی که بر اساس پیماننامه حقوق کودک، بچهها باید شناسنامه و اوراق هویت داشته باشند.
به گفته این فعال حقوق کودک، این کودکان بلوچ بدون شناسنامه مدرسه هم نمیروند و اگر سیاستها تغییر نکند، این موضوع باعث افزایش تعداد کودکان کار خواهد شد.
Published on Nov 10, 2016