آیا رهایی ترک ها از حکومت استعمارگر ایران ممکن است؟ – ائلچین حاتمی
مکتب نژادپرست پان ایرانیسم که در سال 1306 هجری شمسی پایه گذاری شده است، هدف آن فارس پرستی، تاریخ سازی بر پایه مستندات غیر واقعی در جهت بزرگنمایی قوم پارس در تاریخ قبل از اسلام و در مقابل محو فرهنگ، زبان، تاریخ ترک ها یعنی در حقیقت نسل کشی فرهنگی، آسمیلاسیون و الیناسیون آنها در داخل قوم فارس بود که این مسئله از طریق سیاست ها و برنامه های دولتی بشدت تمام پیگیری و امکانات مادی کلان دولتی برای این منظور استفاده شده و تا به امروز محور اصلی سیاست های راهبردی دولت های حاکم بر ایران را تشکیل داده است.
بعد از انقلاب بهمن 1357 و تشکیل حکومت جمهوری اسلامی ایران پان ایرانیسم طی امتزاج ناگسستنی با بنیادگرایی دینی در ایران از نفوذ و قدرت آن برای توسعه افکار و ایده های نژادپرست خود سود فراوانی برد. در حقیقت بنیادگرایی دینی به عنوان ابزاری در جهت توسعه ایرانگرایی فارس محور در این منطقه جغرافیایی بکار گرفته شد.
حکومت جمهوری اسلامی ایران تا کنون سیاست ها و برنامه های خود سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خود را تا کنون بر اساس ایده ها و تفکرات پان ایرانیستی تنظیم و اجرا کرده که هدف آن استعمار و استثمار همه جانبه ملل غیرفارس بویژه ترک ها، بردگی، بهره کشی و ایجاد احساس وابستگی عمیق آنان به حکومت مرکزی فارسگرا بوده است.
در حال حاضر هم دولت جمهوری اسلامی ایران زیر چتر خصوصی سازی کاذب با فروش کارخانجات آذربایجان جنوبی به قیمت غیر واقعی به عوامل خود و انتقال آنها به مناطق مرکزی فارس نشین، افزایش مالیات برای صاحبان سرمایه جهت فرار آنان از آذربایجان جنوبی، تاراج معادن و ثروت های طبیعی و انتقال مواد خام آنها به مناطق مرکزی سیاست های استعمار اقتصادی خود را بر مناطق ترک نشین شدت بخشیده است.
در اثر اعمال و اجرای این برنامه های استعماری اکثریت روستاها و مناطق مسکونی آذربایجان خالی از سکنه شده و این مسئله به عنوان یکی از علل اصلی مهاجرت نخبگان علمی، جوانان و شهروندان ترک به مناطق فارس نشین بوده که طی برخورداری از بودجه دولتی امکانات رفاهی و فرصت های شغلی بیشتری نسبت به سایر مناطق غیرفارس دارا هستند، باعث گردیده است. اکثرمهاجران غیر فارس بویژه ترک ها در این مناطق ناخواسته تحت تاثیر فرهنگ و زبان فارسی تن به اسمیلاسیون زبانی و فرهنگی و می دهند و هویت ملی و تعلقات قومی خود را فراموش می کنند.
در حال حاضر پروژه حکومتی محو مناطق ترک نشین و فارسیزه کردن آنها طی یک برنامه پیچیده حکومتی مانند استعمار و استثمار اقتصادی، آسمیلاسیون فرهنگی و زبانی با شدت بیشتری دنبال می شود.
مبارزه با استعمار پان ایرانیست ها و استعمار زدایی از مناطق ترک نشین یک پروسه طولانی مدت بوده، فعالان و نخبگان قومی باید یک پروسه ای دراز مدت و سیستماتیک را صرف بیداری و آگاهی ملت ترک بکنند و مردم عامه را از وضعیت سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی خود آگاه سازند. زیرا سیاست های آسمیلاسیون علیه ترک ها باعث شده است که رشد شعور ملی و عقل جمعی اکثریت آنان در مسیر منافع استعماری پرورش یابد. این سیاست ها تا به امروز باعث ایجاد شکاف و گسست بسیاری از شهروندان ترک آذربایجان از هویت ترکی خود شده و حس تعلق به هویت کاذب ایرانی را در آنان تقویت نموده است. این معضل علی رغم اعتراضات موجود توسط فعالان حرکت ملی آذربایجان جنوبی به تداوم استعمار حکومت نژادپرست ایران کمک شایانی نموده است.
حالا این سئوالات پیش می آید آیاخروج مناطق ترک نشین و آذربایجان جنوبی از وضعیت بحرانی موجود ممکن است؟ آیا می توان حکومت استعمارگر پان ایرانیست ایران را در آینده شکست داد و از آن رهایی یافت؟!
جواب سئوالات مذکور در تداوم مبارزه سیستماتیک مدنی وملی، توسعه اهداف و ایده های حرکت ملی آذربایجان در بطن جامعه ترک و فراهم شدن سایر شرایط عینی و ذهنی نهفته است.
تحولات و تحرکات فعالان ملی و مدنی ترک آذربایجانی حداقل طی 16 سال اخیر حرکت ملی آذربایجان جنوبی را به یک جنبش فراگیر با قدرت بلامنازع در بطن جامعه آذربایجان جنوبی و سایر مناطق ترک نشین تبدیل کرده است. این جنبش آزادیبخش ملی در حال حاضر اصلی ترین و قدرتمند ترین جنبش در ایران بوده و حتی قدرت حاکمیت ایران را در برخی موارد به چالش کشیده است.
حکومت توتالیتر و نژادپرست ایران با اینکه بخش عمده بودجه را صرف افزایش قدرت قوه قهریه سرکوبگر خود کرده است، ولی حوادث و بلایایی طبیعی اخیر نشان داد که چقدر در مدیریت بحران ها ضعیف بوده و حتی از عهده یک آتش سوزی ساده در تهران نتوانست بر آید.
در این برهه زمانی که اختلافات بین نیروهای حاکم بر سر فساد اقتصادی بالا گرفته و ضعف حاکمیت در مدیریت بحران ها عیان شده است و این کشور با حمایت از تروریسم جهانی و مداخله در امور داخلی کشورهای منطقه روزبروز در سطح جامعه بین المللی منزوی تر می شود، فرصتی برای نیروهای فعال، طیف ها و گروه های زیر مجموعه حرکت ملی آذربایجان در داخل بوجود آمده که حول محور نقاط فکری و اهداف مشترک واکنش عمومی را به سیاست های تبعیض آمیز موجود برانگیخته، با آماده کردن افکار عمومی از لحاظ ذهنی برای تحولات غیرقابل پیش بینی آینده آن را در را در مسیر خواسته‌های بنیادی‌تر که تحقق حق تعیین سرنوشت ملت ترک در آذربایجان جنوبی و رهایی آن از استعمار حکومت نژادپرست و پان ایرانیست ایران جز اصلی ترین آنها می باشد، هدایت نمایند. همچنین تقویت و افزایش مشارکت اجتماعی در حرکت ملی آذربایجان با توسل به اراده آگاه افراد از شروط لازم برای شکست سیاست های استعماری حکومت ایران در آذربایجان جنوبی و سایر مناطق ترک نشین بوده و در کنار تحقق سایر شرایط و عوامل می تواند نقش مهمی در افزایش قدرت تاثیر جنبش داشته باشد.
