تبعیض قومیتی از دید نوشین احمدی

بعد از اتمام سخنرانی وپایان سمینار از مسئولان دانشگاه خواستم که مرا به شیلنگ آباد ببرند.

از درخواست من بهت زده شدند گفتند چرا شیلنگ آباد؟ آنجا همه دزد وقاتل وجانی وقاچاقچی هستند .

به آنها گفتم شما مثل کوکلس کلان های شیکاگو ونیویورک حرف میزنید، از دانشگاه خارج شده وبه تنهایی تاکسی گرفتم وچهار ساعت در شیلنگ آباد گشتم
وضعیت آنجا فاجعه بود، من آنجا مسکنی ندیدم چهاردیواری هایی که سرپناه انسانها بدبخت وفلک زده بود بهداشتی وجود نداشت چهره ی مردم زرد وپژمرده بود. خدمات شهری در حد صفر بود دریک کلام آنجا را به امان خدا رها کرده بودند.
نوع نگاه مردم فارس به عرب ها در اهواز یک نگاه ازبالا به پایین وخودبرتر بین است. هر چیز عربی از زبان تا لباس وچیزهای دیگر را مورد تحقیر وتمسخر قرار می دهند .

این نوع نگاه محدود به قشر خاصی نیست واز استاد دانشگاه تا رفتگر شهرداری را شامل میشود میتوان گفت حتی یک رفتگر فارس وقتی در برابر یک دکتر یا معلم عرب قرار میگیرد حس خودبرتر بینی پیدا میکند.

من از آن نخبه ی اراکی یا اصفهانی یا تهرانی که هزارکیلومتر دور از اینجا زندگی می کنند و این تعصبات نژادی را لمس نکرده اند انتظار ندارم که در مقابل آن بایستند و واکنش نشان دهند
اما تعجب من از این است که چرا نخبگان فارس ساکن در خوزستان نسبت به این تعصب واکنش نشان نمی دهند وآنرا محکوم نمی کنند وچه بسا با آن همراهی نمایند .

من در شگفتم که چرا مکانی بنام دانشگاه که محل تحقیق وپژوهش وتجزیه وتحلیل علمی بی طرفانه است نسبت به منطقه ای حاشیه ای که چند کیلومتری فقط با آن فاصله دارد اینچنین غیرعلمی فاشیستی و غیرانسانی برخورد میکند.

نوشین احمدی_ گفتگو با هفته نامه دیلماج_ شماره ۳۷