عدالت نیوز؛ بسیاری از بزرگان ما برترین خواسته جامعه اهلسنت را انتخاب یک وزیر سنی میدانند و آنچنان ملتمسانه بر این خواست خود تاکید میکنند که گویا با انتصاب یک وزیر اهلسنت تمام مشکلات اهلسنت حل میشود.

اما بیاید واقع بین باشیم و شرایط کشورمان را بخوبی مرور کنیم. زمانی که به نایب رئیس مجلس با چماق و آجر حمله میشود و کسی نیست از او حفاظت کند و مهاجمین را به سزای اعمال خود برساند.

 وقتی که یک وزیر نمیتواند از مجوز صادر شده خود برای برگزاری کنسرت دفاع کند. یا زمانی که وزیر اطلاعات (قدرتمندترین و پر نفوذ ترین وزیر در کابینه) نمیتواند از دستگیری ادمین کانالهای وابسته به خود توسط سپاه پاسداران جلوگیری کند.

زمانی که وزیر راه نمیتواند از حیثیت کاری دختر خود که به ناحق (بنا بر حکم دادگاه) متهم به قاچاق کالا میشود دفاع کند. وقتی که وزیر خارجه نمیتواند سفیر خود را انتخاب کند و یک سردار سپاه بزور به عنوان سفیر عراق بر او قالب میشود.

 یا زمانی که حسن روحانی رئیس جمهور کشور قدرت رودرویی با یک سازمان (صدا و سیما،) جهت جلوگیری از حجمه های نابجا از سوی این سازمان را ندارد.

چگونه وجود یک وزیر اهلسنت میتواند مشکلات اهلسنت را در چنین سیستم بسته ای حل کند؟؟ فرض را بر این بگیریم که دولت یک وزیر اهلسنت انتخاب کرد.

 آیا چنین وزیری که رئیس دولتش (رئیس جمهور) هیچ استقلال کاری ندارد چه خدماتی میتواند برای جامعه ای که به آن تعلق دارد انجام بدهد؟

اگر وزیر انتخاب شد و نتوانست هیچ استقلال کاری داشته باشد و خواستهای جامعه اهلسنت را برآورده کند اقدام بعدی درخواست کنندگان این خواست چیست؟

چگونه میخواهید به منتخبین خود قدرت بدهید؟ حال آنکه منتخبانتان خودشان تمایلی به قدرت گیری ندارند چرا که آنها هیچگاه با سپاه، شورای نگهبان و خامنه ای خود را درگیر نمیکنند.

 آیا طلب کردن مسولین مترسک، پافشاری بر یک دور باطل و بیهوده نیست؟ واقعیت آن است که این خانه از اساس کج است و با رنگ آمیزی راست نمیشود!! پس چرا خود را میفریبیم؟!