شاهوءَ دیت که گوں آئیءِ شتگیں گُٹّءِ کوکارءَ مُرگاں بال نه کُت، اشکرانیءَ چکرّینان پوڑے آهانی نیمگا هترمالی کت. لهتےءَ – که پوڑ آهانی نزیکءَ کپت – بال کت وکمے آ دیمتر شت و کهیرءِ لمبےءِ سرا نشت انت.
شاهوءِ دلءَ لوٹت که به نندیت و دمے پُرّ به کنت، چیا که هما سُهبیگین ات که واهی وکوکارءَات و اشکرانی و سیٹ ( ٹاگار / واگردان)ءَ چکرّینگءَ ات و نی روچ آتکگ و نیمروچ بیتگ ات؛ آ، نندگی ات که دگه رُمبے مرگءَ بیلگءِ سرینءَ ایر دات.

کرّ

شاهوءَ دیت که گوں آئیءِ شتگیں گُٹّءِ کوکارءَ مُرگاں بال نه کُت، اشکرانیءَ چکرّینان پوڑے آهانی نیمگا هترمالی کت. لهتےءَ – که پوڑ آهانی نزیکءَ کپت – بال کت وکمے آ دیمتر شت و کهیرءِ لمبےءِ سرا نشت انت.
شاهوءِ دلءَ لوٹت که به نندیت و دمے پُرّ به کنت، چیا که هما سُهبیگین ات که واهی وکوکارءَات و اشکرانی و سیٹ ( ٹاگار / واگردان)ءَ چکرّینگءَ ات و نی روچ آتکگ و نیمروچ بیتگ ات؛ آ، نندگی ات که دگه رُمبے مرگءَ بیلگءِ سرینءَ ایر دات. شاهوءَ واهی یے کت و اشکرانیءِ چکرّینگءَ لگّ ات. ” مرچی گشئے زاناں مرگاں گوں منءَ کُنّت کتگ، چه اے دیما بال اش دیاں ، رو انت آ دیما نند انت. گشئے روچ په روچ گیشتر بیان انت هم. منی هیالءَ مرادءِ نیمگا کمتر رو انت، بلکیں آئیءِ واهی و سیٹءِ توار برزتر و گیشتر انت، پمیشا چه اودا که بال دیگ بینت، منی نیمگا دیم کننت. منی پتءَ هم مرچی دیر کت، زوتتر به یَیت و سیٹءَ دو سئے رندءَ ترند ترندءَ به جنت، بلکیں په سهتے به رو انت و گُم به بنت”. شاهوءَ جوڑانءَ اے درستیں هبر گوں وت کت انت.
شاهوءِ پتءَ وتی زندءِ پنجاهمی سالءَ پاد ایر کتگ ات، بلے دنیگا هم ماں بازیں کاراں چه شاهوءَ ڈڈتر و گشادتر ات. آئیءِ اشکرانیءِ چگل دیرتر نه شت ات بلے سیٹءِ ٹهکینگءَ چه وتی ورنائیں بچّءَ بلدتر ات.
” مرچی پتءَ گشاں که چرّئی یے شوهاز به کنت. اے زردگور چو که رُمب رُمبءَ یکیں جاهءَ نند انت، من الّماں که گوں هر تیرےءَ چه دهءَ کمتر نه کپیت. مئے گُٹ و بگلانی درد هم کمتر بیت و نانءِ نارشت هم درکئیت. بلے پدا هما دمانءَ هیالی کت که نه، اے بے سیتیں کارے انت چیا که یکّے وه تیرانی قیمتءَ ما نه پُجّیں وپدا هر تیرے گوں مرگانی دَور دیگءَ هور بازیں هوشگے هم سند ایت و ریچ ایت. پاری، گَله و جوءِ وه هچ نمبے نه بیت، اے سالءَ که کمے باز کشار بیتگ، زردگوراں رُمب کتگ و آتکگ انت. اے گندیم و جو انگت شرّیءَ کوهل هم نه انت، تا که رون به بنت باریں هوشگاں چیزے پشت کپیت که نه. اے سیه سوچ وه یک برے که هوشگانی سرا نند انت دگه برے پاد آیگ نه زان انت. گشئے توشگ په لاپ زیر انت. اے قهر کپتگ هنچو په ایمنی نند انت که گشئے ڈگار وتیگ و مال اش وتیگ انت؛ تا که اشکرانیءِ پوڑآهانی پادءِ بُنءَ مه کپیت و یا سیٹ آهانی گوشءِ پردگءَ مه جکسینیت، بیه بال نه کننت. جدگال پمیشا آهانءَ ” بوڑی ” بزاں کَرّ گشنت”.
اے دابا، شاهو یک برے پدا گوں وتءَ گپءَ ات. شاهوءَ نی دم بُرتگ و گژنگ هم بیتگ ات و اگاں تا دگه سهتے آئیءِ پت گوں آئیءِ سُبارگءَ هور میاتکیں گڑا گمان همیش ات که شاهوءَ ڈگار اللهءِ میار کت ات و وت بیلگءِ بنگاهءِ کهیرءَ درتکگیں کلّیگءَ پٹے آپ وارت ات و کهیرءِ ساهگءَ لانکیگ پچ کت ات و دراج کش اِت ات. بلے همے وهدی، شاهوءِ پتءَ بیلگءِ بندءَ لِکّ دات و وهدیکه شاهوءِ چم پر آئیءَ کپت انت، ترندیں واهی یے کت و گوں اشکرانیءَ دو پوڑ چیرپُشتءَ زردگورانی نیمگا هیرّ دات.

اسماعیل امیری – ۲ فروری ۱۹۹۴ لندن