پیشتر عبدربه منصور هادی رئیس جمهوری یمن گفته بود ایران که از شبه‌نظامیان حوثی در یمن حمایت می‌کند، نمی‌تواند در حل بحران این کشور سهیم باشد؛ کشوری که از چند سال پیش، درگیر جنگ داخلی است.
بیش از دو دهه از آغاز پشتیبانی ایران از حوثی‌ها در یمن می‌گذرد. این پشتیبانی هیچ گاه ارتباطی با فعالیت‌ها و اعتراض‌های مردمی نداشت. گروه حوثی، یکی از بازوهای نفوذ ایران در خارج به شمار می‌آید. کنار گذاشتن مذهب زیدی و نشر مذهب دوازه، کلیدی بود برای ایران تا در آینده بتواند بر یمن چیره شود.
قاچاق اسلحه و انبار آن نزد اسلحه، با هدف قدرت بخشیدن به آن‌ها، از راه کشتی‌های کوچک یا برخی کشورهای شاخ آفریقا در دریای سرخ صورت گرفت و پس از آن این اسلحه به بندر میدی، نزدیک‌ترین بندر به پایگاه حوثی‌ها در استان صعده، فرستاده شد.
بدین صورت ایران، ایران بازوی نظامی شبیه به حزب‌الله لبنان خود را در یمن، تاسیس کرد. ایران از راه دخالتش، در پی توسعه یمن نبود. از این رو درگیری‌هایی میان علی عبدالله صالح رئیس جمهوری مخلوع یمن و حوثی‌ها روی داد؛ درگیری‌هایی که به جنگ‌های شش‌گانه معروف شد. حوثی‌ها تلاش کردند به مرزهای سعودی تعرض کنند. آن‌ها در مناطق مرزی، 1500 تن از نیروهای خود را از دست دادند و پس از بمباران هوایی و توپخانه‌ای، مجبور به عقب‌نشینی به صعده شدند.
از سپتامبر 2014، حوثی‌ها به مرور تصرف صنعا پایتخت یمن را آغاز کردند. در این اقدام، برخی از دستگاه‌های امنیتی یمن از آن‌ها حمایت می‌کردند. آن‌ها به تدریج برخی از استان‌ها را با پشتیبانی نظامی و امنیتی صالح، تصرف کردند.
پس از آن، علی شمخانی دبیر شورای امنیت ملی ایران، سخنانی تحریک آمیز ایراد کرد و گفت که کشورش به سواحل دریای مدیترانه و تنگه باب المندب رسیده و مانع از سقوط بغداد و دمشق در دست تندروها شده است. مدت زمان زیادی از این اظهارات نگذشت که عملیلت «توفان قاطعیت» آغاز شد تا خواب‌های ایران برای چیره شدن بر باب المندب یا نزدیک شدن به جزیره عربی، محقق نشود.
